Dag 9: Follow the leader

Chimpansee tracking is ook iets om vroeg mee te beginnen. De apen beginnen bij zonsopgang te zoeken naar eten en zijn daar om 9 uur wel een beetje mee klaar. Daarna liggen ze lekker te rusten en zijn ze moeilijk te vinden. Dus weer een korte nacht en om 6.30 uur aan het ontbijt. We voelen ons enorme bikkels! We volgen onze “reis leader” die het programma weer goed in elkaar getimmerd heeft. Ook voor de start van de chimpansee tracking heeft ze leiderschap getoond. Reina heeft geregeld dat we het eerste stuk met het busje het regenwoud (ja, het is een heus officieel regenwoud!) in worden gebracht. Scheelt wel een half uur onnodig lopen, wauw! We zijn goed voorbereid met handschoenen en onze broekspijpen in de sokken. Wat blijkt, de Fortune leader heeft speciale kevlar handschoenen, zijn handen blijven heel als hij valt en geen aap zal hem een vinger kunnen afbijten! Ook heeft hij bootstraps om zijn schoenen en enkels in plaats van broekspijpen in zijn sokken. Terwijl Mariska probeert de mieren uit haar schoenen te krijgen vertelt Ton trots dat hij de bootstraps al vanaf de eerste reis heeft, “geweldig spul” aldus deze leader. Jammer dat hij dat niet vooraf met ons gedeeld heeft, hadden we ook een kans gehad.

De Bavianen en roodstaartaapjes lachen ons uit, die zijn er wel, maar geen chimpansees. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld als we een uur gewandeld hebben en inmiddels ook begrijpen waarom Reina het busritje het regenwoud in geregeld heeft. De gids stelt voor dat Reina voorop gaat lopen om het tempo te bepalen. Met respect kijken we naar onze nieuwe leader. Met camouflagepak en geweer over de schouder maakt ze indruk. Het roze rugtasje lijkt een vlag op een modderschuit maar is waarschijnlijk bedoeld om duidelijk te maken dat ze van het vrouwelijk geslacht is wat gezien haar postuur en haardracht geen slecht idee is. Gedwee volgen wij deze natural leader. Af en toe staat ze stil om te luisteren. Geduldig wacht ze tot iedereen zijn praatje pot heeft afgerond, alleen door even stil te staan komt dat moment toch als vanzelfsprekend. “Leadership by example” noemen we dat. En ja hoor, na een uur omhoog en omlaag glibberen in het vochtige regenwoud horen we ze: Chimpansees. De gids bepaalt een nieuwe koers en we gaan weer door. Dan vinden we een groepje chimpansees. Eén mannetje, een paar vrouwtjes en jonkies. We krijgen de tijd om plaatjes te schieten. Tot opeens het mannetje besluit aan de wandel te gaan. De gids zegt dat we de aap gaan volgen, die brengt ons vast bij de rest van de groep. Werkelijk, is de aap nu de leader? Lopen we achter een aap aan? Het is verbijsterend maar waar, de aap is de leader als we onze weg vervolgen. En inderdaad komen we nu bij een plek waar de chimpansees op meerdere plekken om ons heen kabaal maken. De meeste apen zijn het zich inderdaad gemakkelijk aan het maken op een tak of op een boomstam, rusttijd! Jaloersmakend, wat een leven. Wakker worden, eten wat voor handen is en lekker lui hangen. Waar hebben we de verkeerde afslag genomen? Leader 1 (Reina) herinnert leader 2 (vrouw met geweer) dat het tijd is om te gaan en zo volgen we weer onze leaders op weg naar de uitgang. Met gigabytes aan foto’s en filmpjes verlaten we het regenwoud. Drijfnat zijn we van het zweet en gelukkig heeft Reina geregeld dat we douche op onze kamers nog even mogen gebruiken.

We lunchen en stappen in de bus voor een lange Afrikaanse massage. Maar ook “Afrikaanse massage” doet de beleving van de reis eigenlijk tekort. Ook de reizen in de bus zijn bijzonder. Soms overmant door slaap doet iemand een dutje maar anders blijf je kijken. Elk uitzicht op het landschap en de dorpjes die  we passeren wordt opgezogen. We willen niks missen. Maurice maakt foto’s om toch iets van de beleving van ‘op weg zijn’ over te brengen. In Oeganda is de weg het leven en het leven is de weg. Daar gebeurt het. Wie aan de weg zit heeft handel, heeft inkomen, heeft leven. En hoe verder je van de weg af zit hoe kleiner je kansen zijn in dit land. Een weg brengt hoop hoorden we van Reina in Kasaka. En dat zien we. De weg verbindt, sorry, niet de koffie. Hier zijn mensen onderweg. Wie geen auto, brommer of fiets heeft gaat lopen. Overal, langs de weg. Al die mensen op weg. Maurice maakt foto’s om toch iets van de beleving van dat ‘op weg zijn’ over te brengen. Bekijk gerust even het thema album “Mensen onderweg”, stel je voor dat je in een auto zit en uit het open raam kijkt, de vochtige warme wind wappert door je haar. Natuurlijk mis je de geur en de geluiden. Het is een goed bedoelde poging om duidelijk te maken dat gewoon hier rondrijden ook een ervaring is, net als safari’s, tours en trackings. Het einde van onze reis komt nu echt in zicht. David is de leader van de bus en staat zijn mannetje. We komen veilig aan in Kampala alwaar een verpleegkundige klaar zit om onze covid testen af te nemen. We eten een Afrikaanse rolex en luisteren braaf naar de briefing van onze “all trip leader” Reina voor onze laatste dag. Tenminste als we allemaal negatief testen. We gaan het meemaken!